Do znakowania służą między innymi:

• znakowarki laserowe,
• znakowarki mikroudarowe,
• pieczątki z odpowiednim tuszem,
• znakowniki ręczne,
• tłoczniki do znakowania.

 

Przyjrzyjmy się tym metodom pod kątem ich wad oraz zalet.

Znakowanie laserowe i mikroudarowe

Znakowanie znakowarkami laserowymi i mikroudarowymi sprawdza się w aplikacjach, gdzie jest duża zmienność produkcji i często trzeba zmieniać sekwencje znaków do znakowania dla różnych detali. Sprawdza się również tam, gdzie wygląd znaku jest ważny. Nie jest to jednak najlepsze rozwiązanie, gdy na detal po znakowaniu nakładane są różne powłoki, czyli kiedy detal poddawany jest malowaniu proszkowemu, cynkowaniu itd. Od strony kosztowej jest to stosunkowo drogi sprzęt.

Znakowanie pieczątką i tuszem

Najmniej praktyczne są pieczątki z tuszem. Ich największą wadą jest niska trwałość – taki znak można łatwo usunąć lub uszkodzić. Jego wykonanie jest jednak stosunkowo tanie.

Znakowanie ręczne

Tanim rozwiązaniem jest także znakowanie ręczne. Sprawdza się przy malutkich seriach produkcyjnych – tam, gdzie jakość znaku i jego głębokość nie jest najważniejsza. I podobnie jak w przypadku znakowania laserowego i mikroudarowego, nie należy stosować takiego znakowania, gdy detal będzie malowany proszkowo, cynkowany itd., ponieważ jest to zbyt płytkie znakowanie.

Znakowanie tłocznikiem

Bardzo fajnym rozwiązaniem jest wykonanie indywidualnego tłocznika do znakowania, który znakuje konkretny detal na prasie lub małej prasce. Znak jest równo wybity, czytelny. Zależnie od głębokości znaku na znakowniku i siły nacisku prasy, można wykonać naprawdę głębokie znakowanie, które będzie widoczne po malowaniu proszkowym, cynkowaniu itd. Koszt takiego rozwiązania może być bardzo niski przy niewielkich detalach. Nie jest też bardzo wysoki przy większych elementach. Zależy to od wielu czynników, takich jak na przykład kształtu detalu.